Het laatste wat je wilt is de verkeerde naam noemen op het moment suprême. Ik weet zeker dat al mijn collega trouwambtenaren dat zullen beamen en het is ze vast allemaal wel een keer overkomen. Misschien niet direct op het moment suprême, maar wel ergens tijdens de ceremonie. En ik zou ‘ik‘ niet zijn, als ik alles een keer mee zou moeten maken…
Ik had een geweldig leuk huwelijk te voltrekken. De tekst stond als een huis. De goede sfeer hing er al voordat de gasten er waren en wat word je dan? Lichtelijk uitgelaten. Fout!
Mijn inmiddels grote vriend en fotograaf Marco kwam binnen en we waren nog even wat aan het dollen. Ik, net voor die tijd vol in de concentratie in m’n tekst en in de namen van het bruidspaar, wilde Marco wat vragen en riep: “Hé Remco!” De naam van de bruidegom. Duhuh… En daar begon het. Marco zei als je nou straks Remco Marco noemt hebben we hilariteit! Samen al lachend over het idee brak me het zweet spontaan uit en zei dan ook: “Doe jij even grappig. Dat gaat me écht niet gebeuren!”
De gasten zaten, het bruidspaar kwam binnen en ik voelde gewoon dat dit één van m’n toppers zou worden. Wow, wat een sfeer hing er. Iedereen reageerde uitbundig op mijn verhaal, de herkenning was zo duidelijk, de één-tweetjes gingen in het rond. Heerlijk!
We kwamen aan bij de climax van de ceremonie: het ja-woord. Marco, een fotograaf waarvan je niet in de gaten hebt dat hij in de zaal aanwezig is, dook subtiel voor mij langs en ging op z’n knieën voor me zitten om het meest bijzondere moment perfect vast te kunnen leggen.
Het bruidspaar ging staan, ik stelde de trouwvraag, zie Marco voor me vanuit mijn ooghoeken bewegen en zeg in mijn volle enthousiasme: “Marco, wat is daarop jouw antwoord?” Waarop de ogen van de bruidegom mij stomverbaasd aankeken, Marco zich heel voorzichtig naar mij omdraaide en wij allebei, samen met de zaal en het bruidspaar stikten van het lachen. Maar hoe klets je je hier dan weer uit? Want dat ik wat moest gaan zeggen was wel duidelijk…
Op mijn woorden: “Sorry Remco, maar als er opeens zo’n lekker ding voor me op de knieën gaat, dan raak zelfs ik daar door afgeleid!” lag de hele zaal zo’n beetje plat van de lach. Ik heb even een slokje water gedronken, we hebben de band stiekem even een stukje teruggedraaid en ik heb bruidegom Remco keurig opnieuw om zijn ja-woord gevraagd.
Marco had helemaal gelijk: het was hilarisch en het was het meest leuke en relaxte huwelijk wat ik ooit heb voltrokken!
