Trouwen met passie

Sandra blogt

Wie is u?

Iedereen die voor zijn of haar werk regelmatig in een uniform loopt herkent dit waarschijnlijk. Hebben ze het uniform aan, dan worden ze vrijwel direct herkend. Je weet waar je iemand moet plaatsen. Kom je dezelfde mensen tegen in hun gewone kleding, dan heb je soms nog wel wat herkenning, maar je hebt geen idee waar je die ander van kan kennen…

Zo heb ik dat met mijn toga. Zodra ik mijn toga aantrek, weten de mensen wie ik ben. Wat ik tijdens de ceremonie kom doen. Worden ze stil als ik aan kom lopen en kijken ze vol verwachting wat er komen gaat. Mensen gaan mij zelfs met u aanspreken, wat voor mij dan soms weer wat ongemakkelijk voelt...

Zo had ik laatst een prachtig huwelijk. Tijdens de ceremonie zag ik al wel dat opa een paar keer echt geroerd was. Ook de bruid liep na afloop eerst naar opa toe om hem eens even te knuffelen. Het bruidspaar had mij voor die tijd als gezegd dat ze het heel fijn en gezellig zouden vinden als ik zou blijven met het taart eten en de champagne. Nou zijn er vervelender dingen, dus als het bruidspaar dat leuk vindt dan doe ik dat uiteraard met alle plezier.

Eerst liep ik nog even rond in mijn toga, maar ik had het eigenlijk best wel warm. Opa had me al eens bewonderend toegeknikt en was al snel weer in gesprek met alle familieleden die er rondliepen. Ondertussen had ik snel mijn toga uitgedaan en me weer tussen het gezelschap gevoegd. Nog vol van de ceremonie kwam opa opeens naast me staan. ‘Wat een prachtige ceremonie was dat net. Echt zo mooi. Zo persoonlijk. Af en toe schoot ik er zelfs van vol. Ja echt, heel erg mooi!’ Wat kun je daar als trouwambtenaar blij van worden als mensen enthousiast zijn over je werk. Ik zei dan ook: ‘Wat fijn dat u het zo mooi vond en dat u zo genoten heeft!’ Glunder, glunder…

Zegt opa opeens: ‘Ik ben trouwens de opa van de bruid. En wie bent u eigenlijk?’ Ehh… ik keek opa eens aan en fluisterde hem toe: ‘Ik was degene die net dat verhaal heeft staan houden…’ ;) Was ik even blij dat ik er zo goed af kwam bij opa. Voor hetzelfde geldt vertrouwt hij me toe dat die ceremonie 3x niks was en dat ‘ie blij was dat ‘ie aan de champagne zat! Hahaha!

                                                                                                                                                            terug


Alle blogs van Sandra